Στη συνάντηση με το κακό είναι που ο Argento έρχεται να κοροϊδέψει το θεατή και τον τρομαγμένο από το υπόγειο Bachelard. Όταν επιτέλους ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του, όταν τους δίνει εικόνα, τότε είναι που χάνουν τη δύναμή τους επάνω του. Η εικόνα της Mater Tenebrarum δεν είναι επικίνδυνη, το όνομά της είναι που της δίνει εξουσία στα όνειρα. Σε αυτό το σημείο ο σκηνοθέτης επιλέγει να παίξει ακόμη περισσότερο με τη λαϊκή κουλτούρα. Παίζοντας με τους άπειρους καθρέφτες του δωματίου και τις αντανακλάσεις, δημιουργεί για μία τελευταία φορά μία απανταχού παρουσία της μάγισσας. Όταν όμως οι καθρέφτες θρυμματίζονται, ένα απλό cut μεταμορφώνει τη γυναίκα σε μία από τις πιο απλοϊκές και μπανάλ μορφές που έχει ο θάνατος. Ένας σκελετός με ένα μαύρο μανδύα. Τελικά αυτή ήταν η Mater Tenebrarum η πιο μοχθηρή από τις τρεις; Η φιγούρα της ξαφνικά μοιάζει με τις αναπαραστάσεις των μαγισσών στο λαϊκό θέατρο του μεσαίωνα, μια εντύπωση στην οποία προστίθεται και το ξύλινο και εντελώς ψεύτικο γέλιο της.
Γιατί την τελευταία στιγμή ο σκηνοθέτης επιλέγει να παρουσιάσει μία τόσο μονοδιάστατη εικόνα του θανάτου. Σύμφωνα με έναν από τους μελετητές του, το Jodey Castricano[1], είναι η στιγμή που ο σκηνοθέτης ανοίγει τα χαρτιά του. Δείχνει τις ρίζες του έργου του στα μεσαιωνικά θεατρικά έργα και την αγάπη του για τα τρικ με τους καθρέφτες και τον καπνό. Τονίζει το παιχνίδι με το φως και τη σκιά που αποτελούν συστατικό των ταινιών του, η ίδια η Mater Tenebrarum, θα φωνάξει λίγο πριν το τέλος «Δεν είμαι μάγος». Μια φράση που έρχεται να ακυρώσει τη φύση της.
Οι δύο κεντρικές προσωπικότητες του έργου, που αποτελούν την έναρξη και το κέντρο της αναζήτησης (ο Varelli με το «βιβλίο της γνώσης» και η mater Tenebrarum, αντίστοιχα) μοιάζουν τόσο πολύ με την ανακάλυψη της Dorothy στο Μάγο του Οζ, όπου ο μεγάλος μάγος είναι ένα κοντό άνθρωπο που χρησιμοποιεί, μία οθόνη και την τεχνολογία για να δημιουργήσει τις επιθυμητές εντυπώσεις. Με αυτή την επιλογή του ο Argento αφαιρεί πλήρως αυτό το κέντρο. Η πορεία των ηρώων του στο όνειρο, η υπνοβασία του;, φτάνει στο τέλος. Αντίθετα με τους ονειροπόλους τους Bachelard συνέχισαν να σκάβουν και να αναζητούν το νέο βάθος, αναζητώντας την πηγή του κακού. Όταν πλέον φτάνουν εκεί απλά συνειδητοποιούν, αυτό που μοιάζει πλέον τόσο οικείο: οι φόβοι υπάρχουν όσο δεν έχουν εικόνα, η εικόνα απλά τους σβήνει για πάντα. Η τελευταία σκηνή, με το σπίτι να βουλιάζει στις φλόγες, αντικατοπτρίζει την πρώτη σκηνή της κοπέλας μέσα στο πλημμυρισμένο δωμάτιο, και ο Marc βρίσκεται έξω να παρατηρεί την όψη του κτηρίου.
No comments:
Post a Comment